Pierwsze kroki z liczeniem

W umyśle dziecka, stopniowo następują zmiany w strukturach poznawczych, odpowiednio do fazy rozwojowej w jakiej się znajduje. W pracy, czy w samym komunikowaniu się z dzieckiem dorosły często stara się mówić, tłumaczyć coś w sposób, który wydaje się prosty, natomiast niedostosowany do stadium rozwoju poznawczego w jakim się znajduje. Ma to swoje odzwierciedlenie w życiu codziennym, ale zwłaszcza w sytuacjach dydaktycznych.

Dziecko od około 2 do 7 roku życia znajduje się w stadium myślenia przedoperacyjnego dla którego charakterystyczny jest rozwój języka i innych form reprezentacji oraz gwałtowny rozwój pojęciowy, a rozumowanie jest zdominowane przez percepcję i ma charakter prelogiczny lub częściowo logiczny.

Jak zatem odkrywać przed dzieckiem matematykę? Podążać za nim, za jego aktualnym pojmowaniem rzeczywistości i potrzebami.

W zakresie tzw. dziecięcego liczenia wchodzą umiejętności

1. wyodrębniania przedmiotów do policzenia, a potem liczenia ich w odpowiedni sposób.

2. ustalania, w którym porównywanych zbiorów jest więcej elementów – na jeden z 3 sposobów:

- ocenianie ,,na oko”

- łączenie w pary elementów z porównywanych zbiorów

- liczenie elementów w obu zbiorach

- wyznaczania wyniku dodawania i odejmowania

Dzieci trzyletnie potrafią stosować podczas przeliczania obiektów następujące zasady:

- zasadę stałego porządku – liczenie odbywa się zawsze w tej samej kolejności, wymaga znajomości kilku słów, których porządek jest stały

- zasadę jeden do jednego – każdemu przedmiotowi odpowiada jedna nazwa (liczebnik)

- zasadę kardynalności – ostatni liczebnik oznacza jednocześnie liczebność zbioru

Około 5-go roku życia dziecko potrafi stosować dwie kolejne zasady:

- zasadę abstrakcyjności – wszystkie obiekty można liczyć, należy przy tym abstrahować od ich cech fizycznych, które nie mają wpływu na liczbę elementów zbioru (np. 5 rowerów i 5 piłek)

- zasadę niezależności porządkowej – można zacząć liczyć od dowolnego elementu zbioru, kierunek i porządek wskazywana nie mają znaczenia

Aby kształtować umiejętność liczenia należy je do tego zachęcać, pokazywać jak się to robi, maksymalnie aktywizować do manipulowania przedmiotami i dostrzegania prawidłowości,

a własną rolę ograniczyć do czuwania i pomagania, aby proces uczenia przebiegał prawidłowo.

Niech dziecko liczy dokąd chce i jak długo potrafi, nie ograniczajmy mu jego zakresu. Można podpowiedzieć jeśli zapomni dany liczebnik, co pozwala mu słyszeć regularności w brzemieniu liczebników i łatwiej poszerzać swój zakres.

Liczenie zaczynajmy od liczenia przedmiotów jednorodnych. W miarę doskonalenia umiejętności można przejść do liczenia obiektów niejednorodnych, znajdujących się na wspólnym obszarze lub powiązanych w inny sposób.

Stopniowo zwiększać zakres liczebności obiektów.

Pomocne jest układanie obiektów do policzenia w szeregu lub rzędzie, co pomaga w koncentracji i utrzymaniu rytmu wskazywania, potem tak samo stopniowo przechodzić do układów nieregularnych.

Doskonalić umiejętność liczenia równocześnie z ustalaniem, gdzie jest więcej, a gdzie mniej przedmiotów oraz kształtowaniem umiejętności dodawania i odejmowania.

Prowadzenie ćwiczeń w liczeniu na zbiorach zastępczych typu patyczki, figury liczbowe.

Liczenie na palcach lub innym zbiorze zastępczym umożliwia oderwanie się od konkretnej sytuacji i nabywanie umiejętności rozwiązywania zadań również wtedy, gdy nie widzi się występujących w jego treści obiektów.

Do kształtowania dziecięcego liczenia należy wykorzystywać nadarzające się okazje w różnych sytuacjach na co dzień.

Autor: Katarzyna
Studiuję pedagogikę ze specjalizacją przedszkolną i wczesnoszkolną w Szkole Głównej Gospodarstwa Wiejskiego. Lubię pracować z dziećmi, wpływać na ich rozwój, uświadamiać, a także  poznawać świat widziany oczami najmłodszych.

An overview of legumes for parents

Over the last several years, both the cultivation as well as the consumption of leguminous plants in Poland has experienced a tremendous increase. The importance of this group of plant species in human and animal nutrition are among the key contributors to the high development of this very healthy plant group.

The legume family consists of plants that produce a pod with seeds inside. The term “legume” is used to describe the seeds of these plants. Seeds in the leguminous group include beans, peas, chickpeas or lentils. Soy and peanut are also part of this group.

Legumes PROs

Legumes provide your children with carbohydrates, fiber, vitamins, proteins and minerals. They may be introduced within babies’ diets from 11 months of age. It is important to teach our children proper eating habits. Thus, when they are older they will have a varied and balanced diet.

Legumes are very important in the children’s diet because of their high content of carbohydrates (sugars). The sugar in legumes is starch, which is made up of many glucose molecules, so they provide a lot of energy.

Legumes are particularly rich in healthy fibers, such as resistant starch and soluble fibers. Both types pass undigested through your stomach and small intestine until they reach your colon, where they feed your friendly gut bacteria. Unpleasant side effects of these fibers include gas and bloating, but they also help form short-chain fatty acids (SCFAs), such as butyrate, which may improve colon health and reduce your risk of colon cancer. What’s more, both resistant starch and soluble fibers help you feel full.

This vegetable group is a source of good quality protein which is in fact higher in protein than most other plant foods. Legumes have about twice the protein content of cereal grains.

Legumes are gluten free – as such, they are suitable for children with coeliac disease or gluten sensitivity.

The most abundant minerals in legumes are calcium and iron, and they have a good amount of B vitamins.

Legumes have been linked to various other health benefits, including a reduced risk of heart disease and lower cholesterol levels.

Randomized controlled trials also suggest that regular consumption of these plant foods may reduce blood pressure and triglycerides.

Legumes CONs

Raw legumes contain antinutrients such as phytic acid and lectins , which can interfere with digestion and the absorption of other nutrients.

The nutritional quality of legumes is hampered by certain compounds.

While they harbor antinutrients, you can use methods like soaking, sprouting, and boiling to reduce their levels of these compounds.

Conclusions

Legumes are linked to various health benefits.

They have an impressive nutritional profile and are one of the best plant-based sources of protein.

Properly prepared legumes are very healthy when consumed as part of a balanced diet.

Watching a seed grow

Watching seeds grow is an amazing science lesson for kids. Legume seed germination experiments give kids the opportunity to see up close how a seed grows what would actually be happening under the ground. Simple science activities are great for young learners!

Chef cooking tips for Legumes

It is important, also, to know how to avoid indigestion and/or flatulence caused by dishes containing legumes. It is as simple as adding digestive spices: in India they cook ginger, turmeric and sometimes fennel and asafetida with legumes to make them more digestible. Cumin and dill are very commonly used plants in Poland added into dishes which require a little bit of ”help” in order to minimize the indigestion effects that may eventually be caused by leguminous seeds ingestion.

The thousands of ways in which you may combine legumes in your cooking may well be as a starter, into a soup, as a salad or as an accompanying side dish.

Autor: Luis

STAŻ ZAWODOWY: Kucharz 2017 – 2018 Academie de Paris, Paryż , Francja.

MAGISTER: Zarządzanie i administracja 2001 - 2004 Uniwersytet UAM w Madrycie, Hiszpania.

Zabawa ma znaczenie

Zabawa jest główną formą aktywności dziecka w wieku przedszkolnym. Obserwując bawiące się dziecko możemy je bliżej poznać, to czym się interesuje, co myśli, jakie ma wyobrażenia, a także określić jego poziom uspołecznienia oraz rozwój emocjonalny.

Zabawa jest naturalna, kształtuje osobowość, pobudza fantazję, rozwija zmysł organizacji. Jest głównym środkiem stymulacji rozwoju dzieci, przede wszystkim dlatego, że jest naturalna, tym samym – bardzo autentyczna, bo pochodzi od dziecka. Oczywiście potrzebuje wsparcia dorosłych, ale nawet gdy zabawa jest organizowana przez osobę dorosłą, to powinna należeć do dziecka, spełniać jego potrzeby, być otwarta na treść jej przebiegu, tak by mogło czerpać z niej radość. Dzięki temu maksymalizujemy możliwości intelektualne, emocjonalne dziecka.

Ważne jest, aby zabawy przybierały różne formy, wpływające na wszechstronność.

Wyróżniamy poszczególne rodzaje zabaw, oto niektóre z nich:

Manipulacyjne – można je zaobserwować już od pierwszych miesięcy życia, od kiedy dziecko opanuje czynność chwytania, czyli między 4 a 5 miesiącem życia i trwają aż do wieku przedszkolnego. Dziecko 3 letnie jest u szczytu swoich możliwości manipulacyjnych. Dziecko poznaje świat poprzez oglądanie przedmiotów ich dotykanie, zapoznaje się z ich kształtem, fakturą, określa twardość struktur poprzez chwytanie i uderzanie. Zapoznaje się z dźwiękami, które mogą wywołać. Manipulowanie to podstawowa forma zabawy przejawiająca pierwsze kroki w poznawaniu świata. Dziecko spostrzega przedmiot za pomocą zmysłu, a następnie przechodzi do aktywności z nim związanej. Dzięki temu, postępuje rozwój sensoryczny i poznawczy.

Konstrukcyjne- tradycyjne klocki, budowle z piasku, budowanie domków, szałasów, lepienie, babki z piasku. Te aktywności są następstwem zabaw manipulacyjnych.

Początkowo dziecko nie zastanawia się nad doborem materiałów, a z czasem metodą prób, błędów, obserwacji zachowań przedmiotów, zaczyna pojmować ich różnice wielkości i wagi, dzięki czemu tworzy coraz doskonalsze konstrukcje.

Jakie płyną z nich korzyści?

- rozwijają zdolności planowania: w czasie tworzenia konstrukcji dziecko uczy się przewidywać następstwa swoich działań i planować kolejne kroki

- ćwiczą koordynację wzrokowo-ruchową: budowanie z instrukcją, odwzorowywanie konkretnych etapów pomaga rozwijać koordynację ręka-oko niezwykle ważną w czasie dalszej nauki w szkole

- doskonalą umiejętności manipulowania przedmiotami i angażują małą motorykę: dopasowywanie elementów, dokręcanie śrubek, uczą precyzji, co przydaje się w szkole w nauce pisania, kreślenia linii, jeżdżenia po śladzie

- rozbudzają kreatywność

- zaspakajają potrzeba tworzenia, dają przyjemność estetyczną

- pomagają ćwiczyć uwagę i koncentrację: zabawy konstrukcyjne w przeciwieństwie do tych tematycznych i ruchowych przebiegają zazwyczaj w ciszy i skupieniu

- uczą samodzielnego myślenia i działania

- dają poczucie sprawstwa

Tematyczne – polegają na przyjęciu jakiejś roli, stworzenie fikcji na zasadzie naśladownictwa – często sytuacji z życia codziennego, które dzieci obserwują. Uzewnętrzniają swoje spostrzeżenia np. w zabawie w dom jest mama, tata i dzieci, rodzice zajmują się nimi, spędzają czas, pracują, robią zakupy itd. To wszystko przejaw tego ile chłoną na co dzień, jakie normy przyjmują , jak się funkcjonuje w społeczeństwie.

Dziecko uczestnicząc w zabawach tematycznych jest dojrzalszą wersją samego siebie.

Każda zabawa, ma przebieg logiczny, a to jak dziecko zachowuje się w roli którą przybiera odbiega od tego jak zachowałoby się w takiej samej sytuacji na co dzień. Zabawy tematyczne wyznaczają granicę stopnia rozwoju dzieci młodszych i starszych. Dzieci młodsze są mniej doświadczone, mają uboższy zasób słownictwa, a przede wszystkim odnoszenie się do wszystkich sytuacji w otoczeniu z pozycji własnej osoby i swoich potrzeb sprawia, że zabawy tematyczne dzieci 3-4 letnich różnią się bardzo od tego samego rodzaju zabaw dzieci 5-6 letnich.

Ruchowe – prozdrowotne właściwości aktywności fizycznej są powszechnie znane. Ruchliwość dziecka, nieraz wręcz zadziwiająca dorosłego, także jest naturalna. Pozytywnie wpływa na rozwój, między innymi na sprawność, motorykę, pojęcie usytuowania przestrzennego, wzmocnienie rozrastającego się układu kostnego i mięśniowego.

Poniżej wyszczególnione przykładowe rodzaje zabaw ruchowych:

-zabawy orientacyjno-porządkowe wyrabiają umiejętność oceny kierunku i odległości, orientację w przestrzeni, uczą biegania bez potrącania, omijania przeszkód,

- zabawy bieżne angażują duże grupy mięśniowe, pobudzają krążenie, oddychanie, 

- zabawy równoważne rozwijają zdolność utrzymywania równowagi, uczą przekraczania przeszkód, działają mobilizująco na układ nerwowy,

- zabawy z czworakowaniem działają na organizm wszechstronnie- tak na układ wegetatywny, jak i ruchowy,

- zabawy z elementem skoku i podskoku pobudzają krążenie i oddychanie,

- zabawy z elementem wspinania i włażenia ćwiczą sprawność pokonywania przeszkód,

- zabawy z elementem rzucania, chwytania , toczenia, celowania rozwijają umiejętność rzucania, chwytania, zdolność oceny kierunku i odległości,

- zabawy rytmiczno- ruchowe wpływają na ogólne usprawnianie ruchowe dzieci, wyrabiają poczucie rytmu, koordynację ruchową, ćwiczą oddech.

Zabawy ruchowe można połączyć z muzycznymi – taniec, inscenizacje piosenki, reagujące na rytm piosenki związane z budową piosenki, taneczne polegające śpiewaniu piosenki z jednoczesnym wykorzystaniem ruchów zgodnych z jej charakterem.

Warto obserwować dziecko podczas zabawy, wspierać go w niej. Dać możliwość różnorodnej aktywności. . Zwłaszcza w czasach wszechobecnej elektroniki, która bardzo ogranicza aktywność dziecka. Jeśli jest już ona w życiu małego człowieka obecna, to niech tablet, komputer czy telefon będzie jedynie alternatywą i dodatkową umiejętnością, a nie przeważającą aktywnością. Szkoda na nie dzieciństwa i potencjału jaki drzemie w dziecku. Najlepiej przeplatać zabawy ruchowe z bardziej statecznymi

Autor: Katarzyna

Wychowawca Grupy Delfiny

HOMEMADE FUN

1. SLIME

*What is this?
Is a sticky substance which your kid will love.
*How to do “slime” at home?
You will need (option 1):

• 3 spoons of glue
• 3 spoons of water
• 1 spoon of washing liquid
• few drops of food dye (optional)
• glitter (optional)

You need to mix all the ingredients in a bowl or a cup. The best if you mix it and knead with your hands. Slime must be stored in a closed container.
You will need (option 2):

• 1 glass of wheat flour
• 1 glass of potato flour
• ¾ glass of oil
• ½ glass of water
• few drops of food dye (optional)
• glitter (optional)

You need to mix all the ingredients in a bowl or a cup. The best if you mix it and knead with your hands. If the slime is too hard you need to add a bit of oil, if it’s to soft – a bit of potato flour.
You will need (option3):

• few spoons of liquid hand soap
• few spoons of shower gel
• a bit of salt
• glitter

Soap and shower gel mix it together in a bowl. Next step – add salt and mix with a spoon. This kid of slime is a bit different but reduce risk of allergy.

https://eatingrichly.com/glitter-glue-slime/

2. KINETIC SAND / MOON SAND

* What is this?
Kinetic sand is sand that has had ingredients added to it so that it becomes mouldable like clay. It continues to have grainy properties of sand, creating an interesting texture experience.
Moon sand is given it’s name because of it’s crumbly texture and how similar it looks to the surface of the moon. It can also be moulded when compressed, making it a fabulous for open ended play.
* How to do “kinetic and moon sand” at home?
You will need (option 1 kinetic sand):

• sand
• corn starch
• dish soap
• water

You will need (option 2 kinetic sand):

• sand
• corn starch
• water
• food dye
• tea tree oil (optional)

You will need (option 3 kinetic sand):

• sand
• glue
• corn starch

You will need (option 4 moon sand):

• flour
• vegetable oil
• food dye

You will need (option 5 moon sand):

• flour
• baby oil

You will need (option 6 moon sand):

• potato flour
• shaving cream

Making kinetic and moon sand is very easy. You just have to mix all the ingredients in a bowl and you can start to play.

https://www.mahhal.com/products/kinetic-sand?ls=en (kinectic sand)

Ms Agata class at “Zyrafa” (moon sand)

3. PLAY DOUGH

* What is this?
Play dough (play doh) is a modeling compound used by young children for arts and crafts projects. * How to do “play dough” at home?
You will need
:

• 2 glasses of flour
• 1 glass of salt
• 2 glasses of water
• 2 spoons of oil
• 1 tea spoon of lemon juice
• food dye

Mix all the ingredients. You should get consistency similar to pancakes mix. Next you have to boil it on a small fire (all the time mixing).

http://lovegrowswild.com/2014/12/homemade-play-dough-recipe/

4. GIANT BUBBLES

* What is this?
Giant bubbles are loved by all kids bubbles in much bigger sizes.
* How to do “giant bubbles” at home?
You will need (option 1):

• 1 glass of dish soap
• 10 glasses of water
• 10 drops of glycerine for 1 liter of liquid
• You will need (option 2):

• 6 glasses of water
• ½ glass of dish soap
• ½ glass of corn starch
• 1 spoon of baking powder
• 1 spoon of glycerine

You will need (extra):

• 2 sticks
• rope

All the ingredients mix in a basket or bowl. Close the rope on the sticks on the way you like it. Remember you have to create t list one circle. Enjoy

https://zoelea.com/make-giant-bubbles

Autor: Agata
Absolwentką Akademii Humanistyczno-Ekonomicznej, specjalność: nauczanie wczesnoszkolne i edukacja przedszkolna z elementami logopedii. Ukończyła także Akademię Muzyczną na kierunku: choreografia i Uniwersytet Warszawski na kierunku: animacja społeczno-kulturalna.

Ukąszenia Owadów u Dzieci

W okresie letnim jesteśmy najbardziej narażeni na ukąszenia przez wszelkie owady bądź pajęczaki. Ugryzienia bywają różne, jedne przechodzą bardzo szybko i prawie ich nie odczuwamy, a inne są bardzo bolesne dla dzieci gdyż wywołują obrzęk, zaczerwienienia i świąd oraz ewentualne reakcje alergiczne na jad owadów. W najgorszym przypadku mogą się przeistoczyć w chorobę np. boreliozę.

Dość często nie potrafimy sprecyzować ukąszenia, które jest jednak bardzo istotne. Każdy rodzaj ukąszenia leczy się w inny sposób i nie zawsze wszystko co pomaga na ukąszenia komara przyniesie dziecku ulgę gdyż, właściwie mogło dziecko zostać ukąszone przez pluskwy lub mrówki.

Co robić, gdy jednak dziecko zostanie pogryzione przez komary lub meszki ?

Przede wszystkim NIE DRAPAĆ to podstawa ! W przeciwnym razie obrzęk będzie się długo utrzymywać, może też dojść do zainfekowania ranki a w takim przypadku trzeba udać się do lekarza .

Ale jak dziecku wytłumaczyć aby nie drapało ? Najlepiej sięgnąć po dostępne środki bez recepty które pomogą zwalczyć świąd i znieczulić podrażnioną skórę i przyspieszyć jej gojenie. Jeśli nie mamy niczego takiego pod ręką warto sięgnąć po domowy sposób i zrobić kompres nasączony roztworem z octu w proporcji pół na pół z wodą , lub przyłożyć zimny okład np. kostki lodu .

Autor: Patrycja - Ukończyła Business School Studium Policealne na kierunku Psychologia i Socjologia oraz Wyższą Szkołę Pedagogiczną ZNP w Warszawie na kierunku wychowanie przedszkolne i edukacja wczesnoszkolna z terapią pedagogiczną.

Terapia SI, co to za nowy wynalazek?

Integracja sensoryczna odpowiada za odbieranie i prawidłowe interpretowanie bodźców zmysłowych. Jej najintensywniejszy rozwój przypada między 3 a 7 rokiem życia. Kiedy proces integracji sensorycznej nie przebiega prawidłowo można zaobserwować to w zachowaniu dziecka.

Twórcą Terapii SI (Sensory Integration) była A. Jean Ayres, amerykańska doktor filozofii psychologii uczenia i psychoterapeuta zajęciowy. W latach 70-tych dr Ayres wysnuła hipotezę, iż proces przetwarzania na poziomie zmysłów u dzieci jest rozłożony w czasie. W rozwoju mogą pojawić się nieprawidłowości i deficyty w zakresie integracji informacji płynących z wielu zmysłów. Jako przyczynę, wskazywała nieefektywną lub błędną, pracę neuronów integrujących dane ze wszystkich zmysłów. Według teorii dostarczenie odpowiednich bodźców może niwelować te neurologiczne zaburzenia, którymi są „zaburzenia przetwarzania sensorycznego”. W Polsce z Terapią Integracji Sensorycznej możemy spotkać się od lat 90tych ubiegłego wieku, natomiast dopiero w ciągu ostatnich kilkunastu lat teoria ta stałą się popularnie diagnozowana.

Skąd biorą się zaburzenia integracji sensorycznej? Mielinizacja ma miejsce już w okresie płodowym. Jest to proces tworzenia osłonek mielinowych (inaczej tłuszczowych) wzdłuż włókien nerwowych mózgu i rdzenia kręgowego, które będą odpowiadały za efektywny przebieg impulsów nerwowych. W życiu płodu lub w okresie okołoporodowym może dojść do pojawienia się mikrouszczerbków w systemie nerwowym. Zaburzenia te mogą mieć także podłoże genetyczne.

We wczesnych latach życia dziecka bardzo ważne jest zapewnienie mu prawidłowej stymulacji. Bo o ile problemów z integracją sensoryczną nie można „nabyć” to można pewne aspekty rozwoju dziecka zaniedbać, co w konsekwencji może prowadzić do zaburzeń. Również tendencje do problemów z SI można niwelować za pomocą prostych czynności tak często powtarzanych przez rodziców przy niemowlęciu.

Przede wszystkim opiekując się maluszkiem/przedszkolakiem wyzbądźmy się częstego kontaktu z telewizorem, tabletem bądź innego rodzaju ekranem. Częste wystawianie dziecka na szybko zmieniające się obrazy i barwy wzmocnione dźwiękiem prowadzi do przebodźcowania.

Tak samo w późniejszym wieku sytuacja wygląda z grami komputerowymi. Kołysanie czy bujanie, czytanie, masaże, delikatny ruch do powolnej muzyki zdecydowanie lepiej sprawdzą się w opiece nad małym dzieckiem niż gdyby zostawało sam na sam z bajką. Dodatkowo wzmacnia to więź między maluchem a rodzicem. Być może to rozwój technologiczny dzisiejszych czasów uwypuklił zaburzenia SI, gdyż mimo pozornego zajęcia pozostawia on użytkującego zdecydowanie bardziej biernym (angażowanie co najwyżej 2 zmysłów na raz) niż popularne zajęcia z czasów młodości naszych rodziców i dziadków.

Jeżeli widzimy, że nasze dziecko ma problem z równowagą, łapaniem piłki, używaniem nożyczek lub samodzielnym ubieraniem, opóźniony jest rozwój mowy lub niski poziom koncentracji może oznaczać to zaburzenia integracji sensorycznej, które nie mijają same z siebie a nieradzenie sobie z podanymi sytuacjami będzie powodowało wycofanie u dzieckz lub agresję. Zaburzenia SI można podzielić na rodzaje. W zależności od rodzaju możemy każdy z nich dodatkowo podzielić na typ podwrażliwy (w skrócie szukanie bodźców) i nadwrażliwy (unikanie bodźców).

Rodzaj zaburzeń – przedsionkowy:

- podwrażliwość – wrażenie jakby dziecko ciągle rozpierała energia, skakanie, bieganie, wspinanie się, kręcenie, turlanie, upadania, huśtanie, ciągły ruch ale również dziecko może niezauważać, że spada lub sprawiać wrażenie braku potrzeby ruchu

- nadwrażliwość – sprawianie wrażenie strachu przed ruchem, unikanie szybkiego ruchu i biegu, lęk przed wysokością, lęk przed upadkiem, unikanie huśtania, kręcenia, zjeżdżalni, drabinek, zeskakiwania oraz przebywania głową w dół

Rodzaj zaburzeń – proprioceptywny:

- podwrażliwość – upadanie i ocieranie się o przedmioty, mocny nacisk (silny kontakt fizyczny) na przedmioty oraz silne przytulanie do innych osób, brak wyczucia różnicy między mocno a delikatnie – problem z dostosowaniem siły, niskie napięcie mięśniowe, uderzanie kończynami o twarde powierzchnie

- nadwrażliwość – przebywanie w spoczynku niż ruch, unikanie skakania, biegania, czołgania się a nawet przepychania, niepokój gdy ktoś porusza jego nogami lub rękoma

Rodzaj zaburzeń – dotykowe:

- podwrażliwość – chętne jedzenie nowych potraw oraz wkładanie przedmiotów do buzi, poszukiwanie mocnego kontaktu fizycznego, chęć do prac manualnych przy których można się pobrudzić lub coś uciskać – najwygodniej robić to rękami, dotykanie wszystkiego, brak zwracania uwagi na uderzenia lub urazy, skaleczenia, dotyk ze strony innych, brak reakcji na ból

- nadwrażliwość – unikanie niektórych faktur (w tym ubrań), niechęć do pobrudzenia się lub dotykania czegoś palcami lub boso, niechęć do lekkiego dotyku (np. przytulania),obcinania paznokci i włosów, manipulacji przy buzi, mycia twarzy, włosów i zębów, do nowych potraw i tendencja do odruchu wymiotnego

Rodzaj zaburzeń – słuchowe:

- podwrażliwość – przykładanie uszu do tego, co wibruje (słuchanie pralki, suszarki, odkurzacza) lub poszukiwanie „hałasu”, wydawanie głośnych dźwięków, trzaskanie drzwiami oraz rzucanie przedmiotami, częsty brak reakcji na własne imię oraz na sytuacje mające miejsce dookoła – wrażenie nieobecności lub nieświadomości

- nadwrażliwość – unikanie dźwięków pralki, odkurzacza itp. oraz innego rodzaju hałasu (burza, silny wiatr), łatwa dekoncentracja uwagi, trudności z zasypianiem, wydawanie głośnych dźwięków, unikanie mycia uszu, nadmierne pobudzenie w hałasie, częste zatykanie uszu rękami, strach przed niespodziewanymi dźwiękami (dzwonek w szkole, karetka, alarm)

Rodzaj zaburzeń – wzrokowe:

- podwrażliwość – zainteresowanie różnymi punktami i rodzajami światła, trudność w śledzeniu przedmiotów w ruchu, przy przepisywaniu pomijanie liter, sylab lub ich części, trudności w ocenie odległości oraz w układaniu puzzli i odwzorowywaniu

- nadwrażliwość – dziecko woli półmrok lub delikatne światło (źle znosi słońce), unika świecących zabawek oraz kontaktu wzrokowego, jest pobudzenie przy nadmiarze doznań świetlnych

Rodzaj zaburzeń – smakowo-węchowe:

- podwrażliwość – problemu z wyczuciem zapachu lub jego określeniem, wąchanie przedmiotów z bardzo bliskiej odległości, brak umiejętności rozróżniania temperatury posiłku oraz smaku (słony, słodki, gorzki, kwaśny), unikanie potraw, które chrupią a także są w określonym kolorze i fakturze

- nadwrażliwość – unikanie zbyt ciepłego jedzenia, unikanie różnego rodzaju faktur, koloru i luźnej konsystencji (kisiel, budyń) jedzenia, nadmierne wyczulenie na różne smaki (słony, gorzki, kwaśny) oraz wyraziste zapachy

Po więcej informacji odsyłam Państwa do znalezionej prezentacji oraz artykułu:

https://www.sercedziecka.org.pl/files/pdf/media/Integracja_Sensoryczna_w_teorii_i_praktyce/Integracja_Sensoryczna_w_teorii_i_praktyce.pdf

https://1000dni.pl/2-rok-zycia/co-wiesz-o-zaburzeniach-integracji-sensorycznej?gclid=EAIaIQobChMIicDL8K3B4gIVWeR3Ch2FGQEBEAAYAiAAEgIb1vD_BwE

W razie wątpliwości zachęcam również do odwiedzenia strony Polskiego Stowarzyszenia Terapeutów Integracji Sensorycznej, na której można wypełnić kwestionariusz sensomotoryczny dotyczący dziecka.

http://pstis.pl/pl/html/index.php?v2=block&str=podstrona_kwestionariusz

Właściwa diagnoza jest kluczem do terapii dziecka i jeżeli jako rodzice lub nauczyciele podejrzewamy zaburzenia w sferze przetwarzania integracji bodźców powinniśmy jak najszybciej zgłosić się/zasygnalizować rodzicom wizytę w Porani Terapii Integracji Sensorycznej. W terapii wykorzystywane są przedmioty różnych faktur, masaże, huśtanie lub balansowanie na kołysce, jednak na zajęciach jest bardzo istotna obecność rodzica, ponieważ jest on czynnym uczestnikiem terapii dziecka. Do części ćwiczeń są potrzebne specjalne przyrządy lub przedmioty a także pomieszczenie natomiast pozostałe z nich można wykonywać w zaciszu domowym lub z wykwalifikowanym terapeutą korzystającym z przedmiotów codziennego użytku.

Autor: Dominika

Absolwentka Uniwersytetu Warszawskiego na kierunku Pedagogika, ze specjalizacjami: Wczesnoszkolne Nauczanie Języka Angielskiego oraz Animacja Społeczno-Kulturalna.

DZIECKO - inne w domu, inne w przedszkolu

Często spotykamy się z sytuacją, że dziecko ciche i spokojne w domu – w przedszkolu nie chce podporządkować się grupowym zasadom. Cały czas protestuje albo przeszkadza innym dzieciom. Często rodzice są zdziwieni, gdy słyszą od nauczycielki, że jej grzeczne w domu dziecko – „rozkłada pracę w grupie”. Zdarza się też odwrotna sytuacja kiedy mama nie może uwierzyć, że jej dziecko grzecznie się bawi, słucha nauczyciela a także pomaga pani oraz innym dzieciom i sprząta zabawki. W domu zazwyczaj ma inne zdanie niż rodzice i nie chce posprzątać zabawek. Jednakowo rodzice jak i nauczyciel przeważnie wyjaśniają taką różnicę w zachowaniu dziecka jako wynik nieodpowiedniego postępowania tej drugiej strony.

Jak więc wyjaśnić tę sytuację?. Warto pamiętać, że mama, czy babcia pełnią inną rolę w życiu dziecka niż pani z przedszkola. Również sytuacja w domu jest inna niż w przedszkolu. Nie należy więc oczekiwać od dziecka tego samego w obu sytuacjach. Podporządkowanie się zadaniom wychowawczyni, normom grupy czy powstrzymywanie się od kapryszenia wymaga od dziecka dojrzałości. Niektóre z przekornych, hałaśliwych przedszkolaków to dzieci, które chcą pokazać w ten sposób swoją indywidualność. Pragną nawet za cenę kary, wyróżnić się na tle pozostałych dzieci. Niepokoi ich to, że wszystkie zabawki w sali są wspólne, wolą być karane i nielubiane niż traktowane jak pozostałe dzieci w grupie. Czują duży niepokój, że są nieważne i niezauważalne. Myślą, że w grupie zatraca się ich odrębność czy indywidualność.

Możemy pomóc takiemu dziecku pozwalając mu w sytuacji kiedy jest to możliwe decydować po swojemu. Ważną rolę może tu odegrać wykonywanie przez dzieci „prac kulinarnych” oraz plastycznych. W ten sposób dziecko może wyrazić swój temperament i pomysłowość. Powoli zaczyna uświadamiać sobie, że nie wszystko zależy od dorosłych, z czasem poczuje się pewniej a także będzie szukać naturalnej przyjemności wynikającej z przynależenia do grupy innych dzieci. Zdarza się też, że dziecko w domu agresywnie walczy z rodzeństwem o swoją indywidualność, w przedszkolu natomiast jest ciche, opanowane i spokojne – wręcz grzeczne. Są to dzieci, które tak jak dorośli w pracy, odnajdują w przedszkolu pewną odskocznię od domowych stresów i napięć. Dzieci przeżywają dużo bardziej, np. chorobę kogoś najbliższego, kłótnie między rodzicami, są doskonałymi obserwatorami i rozumieją więcej niż myślimy. Czasem dziecko nie umie wyjaśnić co jest „nie tak”, wtedy wzrasta jego lęk i może odczuwa zagrożenie.

Jest więc dużo powodów, dla których zachowanie dziecka w domu różni się od zachowania w przedszkolu. W momencie gdy różnica w zachowaniu dziecka jest bardzo rażąca może oznaczać to coś niepokojącego. Otrzymujemy wtedy od dziecko informację, że w którymś z tych miejsc jest mu zbyt ciężko. Takim trudnym dla niego miejscem może być też dom. Warto pamiętać więc o tym, aby dać dziecku możliwość odpoczynku i odreagowania. W domu niech odpocznie od przedszkola i odwrotnie, wtedy kiedy dziecko rzeczywiście takiego odreagowania wymaga.

Autor: Iwona - Ukończyłam studia magisterskie na Uniwersytecie Marii Curie – Skłodowskiej w Lublinie na kierunku: Pedagogika przedszkolna i wczesnoszkolna. Ukończyłam również Wyższą Szkołę Zarządzania i Administracji w Zamościu na kierunku: Pedagogika przedszkolna i wczesnoszkolna.

ROZWÓJ I POTRZEBY DZIECKA W WIEKU PRZEDSZKOLNYM

Wiek przedszkolny dziecka jest to okres, w którym zachodzą istotne zmiany rozwojowe w obszarze intelektu, emocji oraz socjalizacji dziecka, dzięki czemu dziecko to coraz lepiej przystosowuje się do środowiska, w którym żyje. Do najważniejszych procesów rozwojowych pomiędzy 3 i 4 a 6 rokiem życia dziecka zaliczyć można następujące:

- zmianę w zakresie świadomości siebie jako jednostki oraz w zakresie relacji z innymi osobami,

- odkrycie siebie jako jednostki decydującej o własnych działaniach,

- stopniowe stawanie się twórcą własnych działań i przejmowanie w tym zakresie inicjatywy,

- podejmowanie działań w celu utrzymywania relacji z innymi ludźmi, zgodnie wyuczonymi rolami,

- pojawienie się u dziecka motywacji do współpracy z innymi,

-stopniowe opanowywanie umiejętności zapewniających bezkonfliktowe działanie w coraz bardziej złożonych sytuacjach.

            Rozwój poznawczy i intelektualny polega na doskonaleniu funkcji poznawczych i czynności umysłowych w sposób bezpośredni – sensoryczny lub pośredni – umysłowy. W okresie przedszkolnym u dziecka zauważalny jest znaczący rozwój umiejętności zapamiętywania, przypominania oraz wyobrażania sobie różnych zjawisk, co jest bezpośrednio powiązane z rozwojem mowy. Umiejętność mówienia u dzieci w wieku trzech-czterech lat ogranicza się do wypowiadania dwu- lub trzyskładnikowych zdań prostych – oznajmujących lub pytających. Następnie, w wieku od czterech do sześciu lat obserwujemy intensywny rozwój umiejętności mówienia, polegającej na rozszerzeniu zasobu słownictwa używanego przez dziecko, konstruowaniu zdań złożonych z użyciem spójników, właściwym używaniu przyimków i gramatycznych końcówek wyrazów, używaniu liczby mnogiej, czasu przeszłego i przyszłego itp.

Dziecko w wieku przedszkolnym zaczyna uczyć się zapamiętywania – proces ten nie jest już mimowolny, ale staje się wynikiem dziecięcych starań. Ponadto w okresie tym pojawia się tzw. myślenie intuicyjne – dziecko opiera się na własnym doświadczeniu i podejmuje decyzje poprzez przywoływanie i porównywanie ze sobą obrazów zarejestrowanych w pamięci, co następuje w sposób intuicyjny. Omawiając cechy rozwoju poznawczego, warto odwołać się do teorii koncepcji rozwoju intelektualnego stworzonej przez J. Piageta, wybitnego szwajcarskiego psychologa. J. Piaget w swej koncepcji wyróżnił 4 etapy rozwoju poznawczego dziecka, a mianowicie:

1. stadium sensoryczno-motoryczne, zwane też stadium inteligencji praktycznej, obejmujące pierwszy i drugi rok życia dziecka,
2. stadium przedoperacyjne, zwane inaczej stadium inteligencji reprezentującej, obejmujące okres od drugiego do siódmego roku życia dziecka,
3. stadium operacji konkretnych, obejmujące okres od siódmego do jedenastego bądź dwunastego roku życia dziecka,
4. stadium operacji formalnych, przypadające na okres powyżej dwunastego roku życia.

Według powyższej klasyfikacji okres przedszkolny jest to czas przypadający na drugie stadium rozwoju poznawczego dziecka. Dla tego etapu charakterystyczne są następujące cechy rozwoju poznawczego:

- egocentryzm, a więc postrzeganie i opisywanie przez dziecko świata wyłącznie ze swej własnej perspektywy,

- myślenie animistyczne, polegające na nadawaniu zjawiskom i przedmiotom nieożywionym cech ludzkich i właściwości psychicznych, np. przekonanie dziecka, że zabawki idą spać w nocy,

- myślenie wyobrażeniowe i intuicyjne, poprzez przywoływanie w pamięci obrazów.

Emocjonalność dziecka w wieku przedszkolnym podlega oddziaływaniom jego wyobraźni i czynnikom zewnętrznym pochodzącym ze świata rzeczywistego. Tym samym dziecko na początku odkrywa swoje przeżycia jako efekt oddziaływania różnych sił – zewnętrznych jak i wewnętrznych, a następnie próbuje zrozumieć ich przyczyny i mechanizmy tak, by móc z czasem zacząć opanowywać dane emocje, a więc zarządzać własnymi uczuciami.

Autor: Patrycja - Ukończyła Business School Studium Policealne na kierunku Psychologia i Socjologia oraz Wyższą Szkołę Pedagogiczną ZNP w Warszawie na kierunku wychowanie przedszkolne i edukacja wczesnoszkolna z terapią pedagogiczną.

Teaching Competitive Kids It's Okay to Lose

Almost all children strive to be the first in any competition: who first got dressed, ate, ran down and so on, not to mention games, where as a result of losing kids have universal disappointment. Reactions to defeat are different someone has tears in his eyes, and someone makes a tantrum. The most unpleasant thing is that the child often loses interest in what did not work out.

Parents, in order not to upset the child, often deliberately yield to his victory - let her rejoice. This is not the answer, because outside the house there is always the one who will be stronger, faster and smarter.

Winning is a natural desire of a person; it helps to achieve a success. Unfortunately, life consists not only of victories and achievements, and so that defeat does not become a reason to give up, a child must be prepared for failures.

Children copy the behavior of parents, and most often, they form their own reaction to the losing, observing how adults behave in cases of failure or loss. Try to give the right example for the children.

Allow to be mistaken. The primary attitude of the child to their own mistakes is formed by the parents. “I told you not to go there - look now what you have done!”... Such a reaction of parents imposes a prohibition on making mistakes. The child necessarily needs a negative experience so that he can imagine the consequences of his actions and be ready for different outcomes of events.

Enjoy any achievements. Any competition checks the skills of the participants, and if the child is not strong in something, then this should not be perceived as a catastrophe by relatives. Defeat reveals weaknesses and shortcomings. If you always expect only victory from the child, then any failure will be perceived as a tragedy. It is important to note the good results of the child, his diligence and perseverance.

Praise for success. Praise is a powerful weapon, it must be properly used. Evaluating the work of the child, you do not need to constantly admire, especially if there is no reason for this. Of course, it is not necessary and completely reject the work, and try to find those places where the child tried, and mark them.

Always support. Try to contain frustration with childhood failures. It is important for the child to be understood and heard! It is important to be close: let him talk to you, let him cry. When emotions subside, talk about the reasons for the failure. Convince that in the game winners and losers are constantly changing places, and that another time he will definitely become a winner, you just have to make an effort! The most important thing that needs to be brought up in children on the example of all sorts of competitions is the desire for self-improvement.

Learn to respect someone else's victory. Explain to the child that the winner deserves respect, that any achievement is the result of work, and you should be glad for the opponent.

Find examples of the “success and failure” of different people, the idols of your children, watch cartoons, programs, films that deal with this kind of situation. There, in fact, it often happens that the protagonist is first an outsider, and then gaining experience, to become wiser, and as a result- he wins! Be wise support for your children. There must be a period of making negative moments in life. This is the stage of personality formation. And having taught our kids in childhood to accept their defeats, we help them to become psychologically stronger, and therefore happier!k

Autor: Tatiana- Jestem absolwentką Poltava National V.G. Korolenko Pedagogical University in Poltava ze stopniem magistra filologii angielskiej i literatury światowej. Ukończyłam również licencjat na Uniwersytecie Marii Skłodowskiej Curie w Lublinie na kierunku: Stosunki międzynarodowe ; specjalizacja- stosunki międzynarodowe  we wschodnio-centralnej Europie.

5 IDEAS FOR FAMILY SPRING TIME IN WARSAW

Winter is slowly gowing to the past. Soon will come amazing time of warm spring In our city. Every time is good to spend family time with kids but spring is a good moment to go for some trips. I would like to show some ideas for family spring time.

1. Copernicus Science Center:

photo: http://www.national-geographic.pl/

This place is a good idea for family time in each season. Copernicus Science Center offers lots of varius exhibitions. You can see here for exampe The Heavens of Copernicus. This place have 3 very important rules:

• VISION: People shape the world through critical and creative thinking.
• MISSION: We inspire people to observe, experiment, ask questions and seek answers.
• VALUES: We value science, freedom, responsibility, trust and co-operation.

2. Royal Łazienki

photo: http://www.lazienki-krolewskie.pl/

In the park you can see a lot of interesting things: Royal Sculpture Gallery, Royal Picture Gallery, Polish Sculpture Gallery, The Royal Łazienki Museum, Palace On The Isle and of course big and nice gardens. I think this is a very nice place to go with your kids in warm spring sunday. In this day you can also listen one of the Chopin Concerts.

3. Museum of King Jan III’s Palace at Wilanów

photo: http://www.wilanow-palace.pl/

Another amazing place in Warsaw – Museum of King Jan III’s Palace at Wilanów. Like in The Royal Łazienki you can see here amazing collection in museum and walk around park with amazing and relaxing view. Your kid can see here a bit of history and also spend nice time with whole family.

4. Hangar 646

photo: http://www.rodzinnykompas.pl/

Hangar 464 is it nothing else lik park of trampolines. They are in many locations in Warsaw, so for sure you can find one not so far awal from your house. It is the place full of trampolines where you can enjoy your free time together with (or even more than) your child. In this place you can again feel like a kid and forget about All week stress.

5. Warsaw Zoological Garden

photo: http://www.metrowarszawa.gazeta.pl/

Last but not least is of course Warsaw Zoological Garden. This is a place you can go with your child every year or even every month. This place let you spend lot of time walking outside with whole family. Going to the ZOO will be an amazing opurtinity for your kid to see a lot of different animals from all around the world.

How you can see there is a lot of oppurtinities to spend a free time with your kid in Warsaw. I wrote just few ideas but there is much more.

Don’t forget that spending time together is a very important element in the development of your child’s life.

Autor: Agata
Absolwentką Akademii Humanistyczno-Ekonomicznej, specjalność: nauczanie wczesnoszkolne i edukacja przedszkolna z elementami logopedii. Ukończyła także Akademię Muzyczną na kierunku: choreografia i Uniwersytet Warszawski na kierunku: animacja społeczno-kulturalna.

Leworęczność wśród dzieci

Naukowcy zgodnie twierdzą, że preferencja lewej czy prawej ręki to cecha uwarunkowana genetycznie. Z badań genetyków wynika, że geny odpowiadające za prawo- lub leworęczność mają wpływ na budowę i funkcje mózgu. I to właśnie powoduje, że osoby leworęczne mają wyjątkowe predyspozycje i uzdolnienia.

Jak więc skutecznie wesprzeć leworęczne dziecko w jego rozwoju?.

Kształtowanie się lateralizacji - czyli stronności, zjawiska przewagi funkcjonalnej w odniesieniu do parzystych narządów ruchu i organów zmysłu, które znajdują się po prawej i lewej stronie ciała. Objawia się jako preferencja do używania ręki, nogi, oka, ucha leżącej po jednej stronie osi ciała (Bogdanowicz). Zdaniem Marty Bogdanowicz (1992) pierwsze objawy dominacji stronnej ręki można zaobserwować pod koniec 1 roku życia dziecka. Praworęczność pojawia się zazwyczaj w wieku 2- 3 lat, a leworęczność później w wieku 3-4 lat. Całkowitą dominacje jednej ręki ustala się w pierwszym roku nauki w szkole w momencie gdy dziecko zaczyna pisać (6-7 lat). Dziecko leworęczne może przejawiać jednak wiele trudności takich jak:

• Pismo lustrzane. Przestawianie, odwracanie liter, zmienianie kolejności w wyrazie.
• Niepoprawne ustawienie ręki i zeszytu. Nienaturalne wygięcie nadgarstka, które przyczynia się do szybkiego męczenia się ręki. W wyniku tego dziecko to pisze powoli w związku z czym musi nadrabiać zaległy materiał.
• Niski poziom graficzny liter.
• Brak orientacji w schemacie własnego ciała oraz dezorientacja w przestrzeni (mylenie stron – prawej i lewej).
• Trudności w opanowaniu umiejętności czytania i pisania.

Aby pomóc dziecku należy pamiętać, że nie wolno przeuczać dziecka leworęcznego na prawą rękę, powinniśmy jedynie wzmocnić rękę lewą. Wskazane jest aby dzieci leworęczne wykonywały poszczególne czynności lewą ręką, gdyż służy to doskonaleniu ich motoryki. Do roli rodziców należy usprawnianie precyzji a także szybkości ruchów ręki, przyswojenie odpowiednich nawyków ruchowych w czasie wykonywania ćwiczeń grafomotorycznych. Podczas pisania światło powinno padać z prawej strony. W początkowym etapie nauki pisania dziecko leworęczne powinno używać ołówka ponieważ pisanie ołówkiem wyklucza różne utrudnienia (np. rozmazywanie atramentu). W późniejszym etapie warto wyposażyć dziecko w pióro dla leworęcznych z szybko schnącym atramentem, ergonomicznym wyprofilowanym uchwytem oraz odpowiednio ściętą stalówką. Gdy dziecko wykazuje problemy z nauczeniem się prawidłowego chwytu ołówka, powinno zaopatrzyć się je w specjalne ergonomiczne nasadki na przybory do pisania, które wymuszają odpowiedni sposób trzymania przyborów do pisania.

Wychowaniu dziecka leworęcznego przyświecają te same cele, co wychowaniu praworęcznych - optymalny i wszechstronny rozwój osobowości, wykorzystanie uzdolnień, minimalizowanie niedostatków i defektów. Temu właśnie sprzyja rozwijanie twórczej aktywności dziecka - działalności plastycznej, która rozwija twórczą inicjatywę, wiarę we własne siły, pomysłowość, pobudza rozwój emocjonalny i umysłowy a także usprawnia rozwój manualny. Bez względu na wady i zalety leworęczności, należy zaakceptować ją u swojego dziecka. Nie jest niczym złym, jest jedynie jedną z cech twojego dziecka, którą należy traktować jak najbardziej naturalnie. Ważna jest obserwacja, cierpliwość i wsparcie.

Autor: Iwona - Ukończyłam studia magisterskie na Uniwersytecie Marii Curie – Skłodowskiej w Lublinie na kierunku: Pedagogika przedszkolna i wczesnoszkolna. Ukończyłam również Wyższą Szkołę Zarządzania i Administracji w Zamościu na kierunku: Pedagogika przedszkolna i wczesnoszkolna.