Każde dziecko (jak i dorosły człowiek) jest inne – jedno ma cechy przywódcze, lubi błyszczeć w grupie, drugie jest typem obserwatora i każdy publiczny „występ” przypłaca stresem. Jest to całkowicie normalne i nie ma potrzeby zmieniać kogoś na siłę.
Niestety, dziecko nieśmiałe często jest przez nauczycieli niezauważane, uważane za „grzeczne” a więc takie któremu nie trzeba poświęcać tak wiele uwagi jak dzieciom dominującym w grupie.
Jednak fakt, że dziecko nie zgłasza żadnych potrzeb, nie zabiera głosu podczas zajęć i nie nawiązuje relacji z rówieśnikami powinien nas niepokoić i być sygnałem do podjęcia pracy, aby pomóc małemu człowiekowi dobrze poczuć się w grupie.
Przede wszystkim należy uszanować uczucia dziecka- niepokój, lęk, wstyd i nie zmuszać go na siłę np. do zabierania głosu na zajęciach, gdyż może to przynieść przeciwny efekt- dziecko jeszcze bardziej zamknie się w sobie. W żadnym wypadku nie ośmieszajmy i nie krytykujmy takiego dziecka szczególnie w obecności grupy, gdyż będzie nam ciężko odbudować jego zaufanie.
Nie oznacza to jednak, że nie należy zachęcać dziecka do podejmowania różnych działań. Jeśli poświęcimy takiemu dziecku więcej czasu, otoczymy atmosferą akceptacji, zrozumienia, czułości i stworzymy bezpieczne, przewidywalne środowisko powinno czuć się coraz lepiej i z czasem ośmielić. Jednak jeśli problem się nasila i praca nauczyciela z dzieckiem nie przynosi wymiernych efektów, warto również skorzystać z pomocy psychologa.
Autor:
Ewelina
Nauczyciel kontraktowy z kilkuletnim stażem pracy z dziećmi.
Absolwentka filologii polskiej, wychowania przedszkolnego oraz oligofrenopedagogiki na Uniwersytecie Śląskim.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz